Εὰν ο άνθρωπος, θα θυμάται το ρητὸ της Γραφής, ότι τα λόγια σου θα σε δικαιώσουν και τα λόγια σου θα σε καταδικάσουν, θα προτιμάει μάλλον να σιωπά.

Εὰν ο άνθρωπος, θα θυμάται το ρητὸ της Γραφής, ότι τα λόγια σου θα σε δικαιώσουν και τα λόγια σου θα σε καταδικάσουν, θα προτιμάει μάλλον να σιωπά.

Αββάς Μακάριος.

πηγή

Όπως υπέμεινε Εκείνος όλους τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες της ζωής, και μάλιστα την αδικία και την αχαριστία εκείνων που είχε ευεργετήσει, έτσι πρέπει να υπομένουμε κι εμείς

Όσοι είναι φίλοι του Θεού, όσοι έχουν κλείσει μέσα τους τον Κύριο σαν ένα πολύτιμο θησαυρό, δέχονται με πολλή χαρά τις βρισιές και τις ατιμίες, και αγαπούν με καθαρή καρδιά, σαν ευεργέτες, αυτούς που τους αδικούν.
Ο Χριστός, ο αναμάρτητος, ραπίσθηκε άδικα από ένα δούλο, κι έτσι έγινε το πρότυπο όλων μας στην ανεκτικότητα, τη μεγαλοψυχία και τη μακροθυμία. Αλλά μόνο ραπίσθηκε; Αν πάρουμε από την αρχή τα γεγονότα της ένσαρκης οικονομίας Του, θα δούμε πως αυτή δεν είναι τίποτ' άλλο παρά μια αλυσίδα ταπεινώσεων και εξευτελισμών...
Πρώτα-πρώτα ο Κύριος, όντας Θεός, καταδέχθηκε να έρθει στη γη, «μορφήν δούλου λαβών», και να ζήσει ανάμεσά μας σαν ένας άσημος και φτωχός «τέκτονος υιός». Μέχρι τα τριάντα Του χρόνια βοηθούσε τον άγιο Ιωσήφ στο ταπεινό επάγγελμα του ξυλουργού. Ύστερα, όσο κήρυττε και θαυματουργούσε, υπέμεινε το διασυρμό, τη συκοφαντία και τις επιβουλές των Φαρισαίων και Γραμματέων. Και τέλος, πιάστηκε, χλευάσθηκε, μαστιγώθηκε, ραπίσθηκε και σταυρώθηκε. Ποιος; Ο αθώος από τους φταίχτες. Ο ευεργέτης από τους ευεργετημένους. Ο Θεός από τους ανθρώπους! Και γιατί όλα τούτα; Πρώτα, για να μας σώσει, όπως όλοι ξέρουμε. Κι έπειτα, για να μας δώσει παράδειγμα, όπως γράφει ο απόστολος Πέτρος: «Χριστός έπαθεν υπέρ υμών, υμίν υπολιμπάνων υπογραμμόν ίνα επακολουθήσητε τοις ίχνεσιν αυτού». Όπως υπέμεινε Εκείνος όλους τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες της ζωής, και μάλιστα την αδικία και την αχαριστία εκείνων που είχε ευεργετήσει, έτσι πρέπει να υπομένουμε κι εμείς. «Τούτο γαρ χάρις, ει δια συνείδησιν Θεού υποφέρει τις λύπας, πάσχων αδίκως», γράφει πάλι ο πρωτοκορυφαίος απόστολος. «Ποίον γαρ κλέος, ει αμαρτάνοντες και κολαφιζόμενοι υπομενείτε; Αλλ' εἰ αγαθοποιούντες και πάσχοντες υπομενείτε, τούτο χάρις παρά Θεώ» . 

«Αγαθοποιών και πάσχων» ακριβώς ο Χριστός, είναι σα να λέει στον καθένα από μας: “Αν θέλεις, άνθρωπέ μου, να ζήσεις αιώνια μαζί μου, και να γίνεις «κατά χάριν Θεός», ταπεινώσου για χάρη μου, όπως ταπεινώθηκα κι εγώ για χάρη σου. Πέταξε από πάνω σου τη δαιμονική υπερηφάνεια και μη ντραπείς να υποστείς χλευασμούς και να πάθεις κάθε κακό για τις εντολές μου. Αλλιώς, θα ντραπώ κι εγώ για σένα την ημέρα της Κρίσεως. «Ος γαρ αν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους, τούτον ο υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται, όταν έλθη εν τη δόξη αυτού και του πατρός και των αγίων αγγέλων». Και θα προστάξω τότε τους αγγέλους μου: «Αρθήτω ο ασεβής, ίνα μη ίδη την δόξαν Κυρίου»”.

Αν λοιπόν δεν υπομείνουμε τους πειρασμούς, τότε και ο Κύριος θα μας αποδοκιμάσει στη δευτέρα παρουσία Του, γιατί προτιμήσαμε τη δόξα των ανθρώπων και δεν θελήσαμε ν' ακολουθήσουμε το παράδειγμά Του. Πώς θέλουμε να συμβασιλεύσουμε και να συνδοξασθούμε μαζί Του στη βασιλεία των ουρανών, αν δεν καταδεχόμαστε να ταπεινωθούμε από έναν άλλον άνθρωπο, εμείς, που είμαστε «γη και σποδός», τη στιγμή που ο Χριστός, ο άπειρος Θεός και δημιουργός του σύμπαντος, αυτοταπεινώθηκε, άφησε την ουράνια δόξα Του κι έγινε άνθρωπος ευτελής; Εμείς δεν καταδεχόμαστε να ταπεινωθούμε μπροστά στον αδελφό μας, που είναι ίσως ανώτερος από μας, ενώ ο Χριστός έγινε δούλος και δέχθηκε τόσες ταπεινώσεις και σταυρικό θάνατο ακόμα, από τους δούλους Του!

Ας υποθέσουμε, ότι βαδίζουμε στο δρόμο μαζί με τον Χριστό. Και μας συναντάει ένας άνθρωπος, που χτυπάει στο πρόσωπο και Εκείνον και εμάς. Ο Δεσπότης Χριστός δεν αντιδρά και δεν διαμαρτύρεται. Μπορούμε να σκεφτούμε σε τι δεινή θέση θα βρεθούμε εμείς, αν αντιδράσουμε;

Ο Κύριος είναι το υπόδειγμά μας. Και όμως, Εκείνος περιπαίζεται και δεν αγανακτεί· εμείς επαναστατούμε. Εκείνος δέχεται σταυρό και θάνατο ταπεινωτικό· εμείς δεν σηκώνουμε ούτε ένα ταπεινωτικό λόγο. Πώς λοιπόν θα γίνουμε συγκοινωνοί της δόξας Του, αφού δεν καταδεχόμαστε να γίνουμε συγκοινωνοί των παθών και των βασάνων Του; Μάταια αγωνιζόμαστε, μάταια ελπίζουμε στην αιώνια ζωή, αν δεν είμαστε αποφασισμένοι να σηκώσουμε σταυρό, όπως Εκείνος.

Δεν απομένει πάρα να Τον μιμηθούμε, με τη βεβαιότητα ότι «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς».

(Από το βιβλίο: “ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ” Βασισμένο σε κείμενο του Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ).

(Πηγή ηλ. κειμένου: hristospanagia.gr)

Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΔΑΣ

Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, 

Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΔΑΣ

Τὸ 1979 ὁ Γέροντας Παϊσιος μετακόμισε ἀπὸ τὸν Τίμιο Σταυρὸ στὸ κουτλουμουσιανὸ κελὶ τῆς Παναγούδας. Ἦταν 3 Ἰουνίου καὶ ὁ Γέροντας λόγω τῆς μετακόμισης δὲν εἶχε βγάλει ἀπὸ τὰ κιβώτια τὰ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία καὶ δὲν ἤξερε ἀκριβῶς τὴν ἡμερομηνία οὔτε φυσικὰ καὶ τὸν ἑορταζόμενο ἅγιο. Ἔκανε τὶς ἀκολουθίες μὲ κομποσχοίνι καὶ ὅταν ἄρχισε νὰ εὔχεται καὶ γιὰ τὸν ἅγιό της ἡμέρας, τὸν ἀπασχόλησε ὁ λογισμὸς ποιὸς ἦταν αὐτὸς ὁ ἅγιος. Τότε ἐμφανίστηκαν μέσα στὸ ἐκκλησάκι δύο ἅγιοι, ὁ ἕνας μπροστὰ καὶ ὁ ἄλλος ἀπὸ πίσω. Ὁ δεύτερος ἤταν ο ἅγιος Παντελεήμων, τὸν ὁποῖο ἀναγνώρισε ὁ Γέροντας. Ὁ πρῶτος ὅμως τοῦ ἦταν ἄγνωστος.

Ἀπὸ τὴν ἀπορία τὸν ἔβγαλε ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος ποὺ τοῦ εἶπε: «Γέροντα, εἶμαι ὁ Λουκιλιανός.» Ὁ Γέροντας δὲν πρόσεξε καλὰ τὸ ὄνομα καὶ ρώτησε: «Πῶς; Λουκιανός;». «Ὄχι, Γέροντα. Εἶμαι ὁ Λουκιλιανός.» Καὶ ἀμέσως οἱ δύο ἅγιοι ἐξαφανίστηκαν. Ὁ Γέροντας ἐντυπωσιάστηκε καὶ βρῆκε τὸ μηναῖο τοῦ Ἰουνίου γιὰ νὰ βεβαιωθεῖ ἂν γιόρταζε ο ἅγιος Λουκιλιανός..

Πράγματι ἦταν ἡ μνήμη του.

πηγή

Προσοχὴ εἰς τὰς χειροτονίας

Προσοχὴ εἰς τὰς χειροτονίας

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ δύσκολο νά ἐξιχνιάσεις τίς προθέσεις κάποιου ὑποψηφίου κληρικοῦ. Νά δεῖς ἐάν ἔχει ἱερατικό ζῆλο, ἄν εἶναι εἰλικρινής, ἄν ἰσορροπεῖ διανοητικά καί προπαντός ἐάν δέν ψεύδεται μέ τήν ὑποκρισία. Ὅλα αὐτά πρό τῆς χειροτονίας, γιατί μετά εἶναι δῶρον ἄδωρον. Προτοῦ νά φορέσει τό ράσο, γιά νά μήἔχουμε ἕνα ἀκόμα ἀνάξιο κληρικό. Ἔτσι ὅπως ἔχουν τά πράγματα στήν ἐποχή μας, εὔκολα κάποιος φοράει τό ράσο, ἀλλά δύσκολα μπορεῖς νά τοῦ τό ἀφαιρέσεις.

Στό θέμα τῆς ἐκλογῆς καί χειροτονίας ἑνός κληρικοῦ τόν πρῶτο λόγο ἔχει ὁ ἐπίσκοπος καί μετά οἱ συνεργάτες του καί οἱπνευματικοί. Χρειάζεται ὅλοι νά ἀνοίξουν τά μάτια τους καί νάἀφυπνισθοῦν, γιά νά μάθουν ἀπό τούς ἄλλους, ἀλλά καί οἱ ἴδιοι νά διαπιστώσουν, ἐάν πράγματι ἕναςὑποψήφιος εἶναι κατάλληλος γιά τήν ἱερωσύνη. Ἐκτός ἀπό τά ἠθικῆς φύσεως κωλύματα, πρέπει νά διαπιστωθεῖἐάν εἶναι ἰσορροπημένος καί λο- γικός. Δέν πρέπει νά ἀποδέχονται τήν παράδοξη και προσβλητική θεωρία «δέν βαριέσαι, παπάς θά γίνει». Στήν Ἐκκλησία προφανῶς μποροῦν νά καταφεύγουν ὅλοι γενικῶς οἱἄνθρωποι, ὄχι ὅμως καί στήν ἱερωσύνη. Τό ποίμνιο δέν ἔχει ὁμοιομορφία, ὁ ποιμένας ὅμως πρέπει νά εἶναι κατ᾿εἰκόνα τῶν Ἁγίων.

Συχνά οἱ ἐπίσκοποι ἐκλαμβάνουν τήν ἀφέλεια ὡς εὐσέβεια καί ταπείνωση. Νομίζουν ὅτι ἡ ἀφέλεια εἶναι ἀρετή. Αὐτό εἶναι πλάνη. Ὅπως δέν πρέπει νά δέχονται τόν ὑποκριτή ὡς ἐνάρετο. Μέ ψυχρή λογική, χωρίς νάὑποχωροῦν σέ πιέσεις, παρακλήσεις καί συναισθηματισμούς, νά ἀπο- κλείουν τούς ἀφελεῖς καί ἀνοήτους ἀπό τήν ἱερωσύνη, ἀλλά καί ἀπό τό μοναχισμό θά ἔλεγα. Τά πρόσωπα αὐτά μποροῦν νά εἶναι κοντά στήν Ἐκκλησία, νά συνεργάζονται ὥς ἕνα βαθμό μέ τούς ἱερεῖς, ὅμως νά μή ἱκανοποιοῦνται τά αἰτήματά τους νά χειτοτονηθοῦνἤ νά καροῦν μοναχοί. Νά τούς δείχνουν ἔμπρακτη ἀγάπη, νά τούς ἀναθέτουν διάφορες ἐργασίες καί νάἀποφεύγουν νά τούς κάνουν ὑπηρέτες τους.

 Ἡ ὑπόθεση τῆς ἱερωσύνης εἶναι μία σοβαρή ὑπόθεση. Εἶναι ἀδιανόητο νά χειροτονοῦνται κληρικοί ἄνθρωποι χωρίς φόβο Θεοῦ καί ἱερό ζῆλο. Χρειάζεται προσοχή καί ἔρευνα. Ἡ ὑποκρισία εἶναι μεγάλη παγίδα. Μέχρι τήχειροτονία τους οἱ ὑποψήφιοι εἶναι εὐλαβέστατοι καί πρόθυμοι νά διακονήσουν παντοῦ καί στίς δυσπρόσιτεςἐνορίες ἀκόμα. Μετά τή χειροτονία ἀρχίζουν οἱ ἀναθεωρήσεις, οἱ διαφορετικές ἐπιθυμίες καί σιγά-σιγά φανερώνονται οἱ μεγάλες ἀδυναμίες καί οἱ ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες. Ἀλλά τότε εἶναι πιά ἀργά. Δέν ἀλλάζουν εὔκολα οἱ ἄνθρωποι. Οὔτε καί μπορεῖς νά κλείσεις τά μάτια σου μπροστά στά σκάνδαλα, πού δημιουργοῦν. Ἡπεῖρα ὅμως ἔδειξε ὅτι οὔτε καί οἱ ποινές εἶναι ἀποτελεσματικές. Περι- στέλλουν λίγο τό κακό, ἀλλά δέν τόἐξαλείφουν.

Ὁ ἐπίσκοπος πρέπει νά ἔχει ἄξιους συνεργάτες καί ἀπό κοινοῦ νά ἀποφασίζουν γιά τήν χειροτονία κάποιου. Ἡκύρια εὐθύνη βέβαια εἶναι δική του, ἀλλά χρειάζεται καί τή βοήθεια τῶν συνεργατῶν του.

Ορθόδοξος Τύπος, 6/2/2015

πηγή

ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΗΓΑΠΗΣΑΣ Μερος 4ο ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΕΡΙ ΥΠΑΡΞΕΩΣ TOΥ ΘΕΟΥ - π. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Το αμάρτημα της πορνείας(Αγ.Ιγνατίου Μπριντσιανίνωφ)

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Το αμάρτημα της πορνείας έχει την ιδιότητα να ενώνει άνομα δυο σώματα σε ένα. 
Έτσι, μολονότι συγχωρείται αμέσως μετά τη μετάνοια και την εξομολόγηση, εφόσον βέβαια ο αμαρτωλός άνθρωπος το εγκαταλείψει, ή κάθαρση του σώματος και της ψυχής απ’ αυτό απαιτεί πολύ χρόνο, ώστε ο σύνδεσμος πού δημιουργήθηκε ανάμεσα στα σώματα, φυτεύτηκε μέσα στις καρδιές και δηλητηρίασε τις ψυχές, να καταστραφεί και να αφανιστεί. 

 Γι’ αυτό και η Εκκλησία ορίζει αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα μετάνοιας σ’ εκείνους πού έπεσαν σε πορνεία ή μοιχεία, μετά την παρέλευση του όποιου τους επιτρέπει να κοινωνήσουν το πανάγιο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού.

Όλοι, λοιπόν, όσοι έζησαν με ελευθεριότητα, όσοι πληγώθηκαν από διάφορα πάθη και ιδιαίτερα όσοι έπεσαν στον γκρεμό της πορνείας, αν μάλιστα η αμαρτία αυτή τους έχει γίνει συνήθεια,χρειάζονται χρόνο πολύ για να καθαριστούν με τη μετάνοια, να εξαλείψουν από τις ψυχές τους τις κοσμικές εντυπώσεις και τις αμαρτωλές αναμνήσεις, να απομακρυνθούν οριστικά από την αμαρτία, να αποκτήσουν χριστιανικό ήθος με την τήρηση των ευαγγελικών εντολών κι έτσι να γίνουν ικανοί για την άσκηση της νοεράς και καρδιακής προσευχής.'
το είδαμε εδώ

Ελεημοσύνη, το τέλειον και ευάρεστον θείον θέλημα

Κανένας δεν μπορεί να πει: «Είμαι φτωχός και δεν έχω να ελεήσω». Γιατί, και αν ακόμα δεν μπορείς να δώσεις, όπως εκείνοι οι πλούσιοι που έβαζαν τα δώρα τους στο γαζοφυλάκιο, δώσε δυο λεπτά (Μαρκ. 12, 41 – Λουκ. 21, 3), όπως η φτωχιά εκείνη χήρα. Και τα δέχεται ο Θεός από μέρους σου καλύτερα κι από τα δώρα των πλουσίων. Ούτε αυτά δεν έχεις; Έχεις όμως δύναμη σωματική και μπορείς με τη διακονία σου να ελεήσεις τον άρρωστο. Δεν μπορείς ούτε αυτό; Μπορείς με τον καλό σου λόγο να παρηγορήσεις τον αδελφό σου. Ελέησέ τον  λοιπόν με τον καλό σου λόγο και άκουσε αυτόν που λέει: «Είναι προτιμότερος ο καλός λόγος από τα υλικά δώρα» (Σοφ. Σειρ. 18, 16). Ας υποθέσουμε ότι ούτε με το λόγο δεν μπορείς να ελεήσεις. Μπορείς όμως, αν οργιστεί μαζί σου ο αδελφός σου, να τον ελεήσεις και να τον υπομείνεις την ώρα της ταραχής του, αφού τον βλέπεις να επηρεάζεται από τον κοινό εχθρό (διάβολο).

Και αντί να του πεις ένα λόγο και να τον ταράξεις περισσότερο, να σιωπήσεις και να ελεήσεις την ψυχή του, παίρνοντάς την από τα χέρια του εχθρού. Μπορείς πάλι αν αμαρτήσει εις βάρος σου ο αδελφός σου, να τον ελεήσεις και να του συγχωρέσεις την αμαρτία, για να πάρεις και συ από το Θεό άφεση. Γιατί λέει η Αγία Γραφή: «Συγχωρέστε για να συγχωρεθείτε» (Λουκ. 6, 37). Και βρίσκεσαι στη θέση να ελεείς την ψυχή του αδελφού σου, συγχωρώντας του για όσα αμάρτησε εις βάρος σου. Γιατί ο Θεός μας έδωσε την εξουσία, αν θέλουμε, να συγχωρούμε ο ένας του άλλου τα αμαρτήματα. Και ναι μεν, δεν έχεις τη δυνατότητα να ελεήσεις το σώμα του αδελφού σου, ελεείς όμως την ψυχή του. Και ποια μεγαλύτερη ελεημοσύνη υπάρχει από εκείνη που προσφέρεται στην ψυχή; Γιατί όπως ακριβώς η ψυχή έχει μεγαλύτερη αξία από το σώμα, έτσι και η ελεημοσύνη που προσφέρεται στην ψυχή έχει μεγαλύτερη αξία απ’ αυτή που γίνεται στο σώμα[4].

Ώστε λοιπόν κανένας δεν μπορεί να πει: «Δεν μπορώ να κάνω ελεημοσύνη». Ο καθένας μπορεί, κατά τη δύναμή του και ανάλογα με την  κατάστασή του. Μόνο, να έχει κανείς το νου του, το καλό που κάνει, να το κάνει με επίγνωση, όπως είπαμε και για κάθε άλλη αρετή. Γιατί είπαμε ότι εκείνος που ενεργεί με επίγνωση, αυτός είναι ο αναγνωρισμένος τεχνίτης, που οικοδομεί με ασφάλεια το σπίτι του. Γι’ αυτόν λέει το Ευαγγέλιο: «Ο φρόνιμος άνθρωπος κτίζει το σπίτι του πάνω στην πέτρα και δεν μπορεί καμιά ενάντια δύναμη να το διασαλέψει» (Ματθ. 7, 24).

Ο φιλάνθρωπος Θεός να δώσει ν’ ακούμε και να εφαρμόζουμε όσα διδασκόμαστε, για να μην γίνουν αυτά τα λόγια την ήμερα της κρίσεως, αιτία κολάσεως, γιατί σ’ Αυτόν αρμόζει η δόξα στους αιώνες. Αμήν.

[4] «΄Εκτεμνε τα σωματικά πάθη, έκτεμνε και τα ψυχικά. Όσω γαρ ψυχή τιμιώτερον σώματος, τοσούτω τιμιώτερον καθάραι ψυχήν, ή σώμα. Ει δε η του σώματος κάθαρσις των επαινετών, σκόπει μοι πόσον η της ψυχής μείζων τε και υψηλότερα». (Γρηγ. Θεολ. P.G. 36, 308Α Πρβλ. και Μαρκ. Ερημ. P.G. 65, 969-972).

Πηγή: Αββά Δωροθέου, Έργα ασκητικά, σελ. 337-347, Εκδόσεις «Ετοιμασία», Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Καρέας 1993.

πηγή